A Audiencia considera que a falta cometida non é o suficientemente grave como para xustificar o despedimento disciplinario, a pesar de que utilizaba o uniforme e o vehículo da empresa para a que traballaba como asalariado.

Resólvese o recurso número 1615/24 interposto contra a sentenza do proceso de despedimento con auto número 268/23 do Xulgado do Social de Melilla.

D. Mateo traballou dende 2013 como técnico oficial de telecomunicacións dunha empresa dedicada ás comunicacións (distribución de teléfonos móbiles e fixos, internet). Con data do 1 de marzo de 2023, a empresa notificoulle un escrito de cargos por presuntas infraccións tipificadas no convenio como moi graves, entre elas estafa, deslealdade e abuso de confianza, polo feito de ter realizado traballos autónomos durante a súa xornada laboral. Déuselle un prazo para presentar alegacións, pero non recoñeceu os feitos alegados. Na súa defensa, argumentou que Tamén era autónomo., instalador autorizado de cámaras de seguridade, e que o traballo do que falaban fora feito en día non laborable.

O 7 de marzo de 2023, a empresa notificoulle un segundo prego, ampliando o fundamento das acusacións, baseado no artigo 54.2.d) do Estatuto dos Traballadores, que contempla o despedimento como sanción por faltas moi graves, como "a vulneración da boa fe contractual, así como o abuso de confianza". Non obstante, non tivo en conta as disposicións específicas establecidas no convenio colectivo que regulan a infracción concreta cometida polo traballador. A empresa considerou que este comportamento afectaba negativamente á súa imaxe e ese mesmo día comunicoulle o seu despedimento disciplinario, a partir dunha chamada recibida na oficina, na que un cliente reclamaba unha factura de 350 euros pola instalación de cámaras de seguridade que, ademais, non funcionaban correctamente. A empresa descubriu que, na súa xornada laboral, o señor Mateo e outro compañeiro, vestidos co uniforme e vehículo da empresa, aproveitando que ían ao almacén da empresa a deixar unha bobina de fibra, presentáronse na casa do cliente para comprobar por que non funcionaban as cámaras instaladas e solucionar o incidente.

O señor Mateo defendeu que a instalación se realizou no seu tempo libre como autónomo e non entende por que o cliente acudiu á empresa a reclamar a factura.

O Xulgado do Social de Melilla estimou a demanda e declarou o despedimento como improcedente, tendo en conta que os feitos probados non foron o suficientemente graves como para xustificar o despedimento.

A empresa recorreu esta sentenza ante o Tribunal Superior de Xustiza de Andalucía, Ceuta e Melilla, argumentando que os feitos presuntos tiñan que ser considerados moi graves.

Pola súa banda, o señor Mateo impugna a admisibilidade do recurso, sinalando que a empresa non cumpriu os prazos de entrega e que en ningún caso fixo pensar ao cliente que a instalación fora realizada pola empresa demandada.

O Tribunal Superior desestimou o recurso da empresa e confirmou a sentenza do Xulgado do Social de Melilla. Sostivo que, no convenio colectivo de aplicación da empresa, a realización de traballos particulares durante a xornada laboral, utilizando ferramentas ou uniformes da empresa, estaba tipificada como falta grave e non moi grave.  A empresa non cualificara correctamente a falta cometida polo traballador co establecido no convenio colectivo, polo que non procedeu o despedimento..

O Tribunal aplica a teoría gradualista e conclúe que "A conduta do actor puido causar descrédito no interese comercial da empresa, pero os negociadores do convenio colectivo quixeron tipificar tales condutas como falta grave, non moi grave, polo que a determinación da sanción debe axustarse ao disposto na norma convencional (suspensión de emprego e soldo).»

O TSJ declarou o despedimento como improcedente, ao non coincidir a sanción coa cualificación da falta, condenando a empresa a indemnizar ou reincorporar ao traballador, e ao pagamento das custas procesuais do recurso.