O Xulgado ratifica a resolución indemnizada do contrato e eleva a 20.000 euros a indemnización por vulneración de dereitos fundamentais, cualificando a conduta empresarial de grave e persistente.

Resólvese o recurso de suplicación número 218/2024 interposto por ambas as partes, en relación coa sentenza ditada polo Xulgado do Social número 3 de Málaga sobre un expediente de protección de dereitos fundamentais.

O traballador comezou a prestar servizos como vixilante de seguridade para a empresa demandada o 19 de xaneiro de 2018. O 1 de abril dese mesmo ano, o seu contrato transformouse en contrato fixo, a tempo completo, na modalidade 130, previsto para a contratación subvencionada de persoas con discapacidade.

En febreiro de 2019, o Servizo de Medicina do Traballo da empresa avaliou a súa saúde e declarou adecuado con limitacións, recomendando o uso das medidas de protección aprobadas e a adopción de hábitos de actividade física. Posteriormente, en maio de 2020, emitiuse un novo informe no que se declaraba apto novamente con limitacións, especificando que non podía estar de pé durante períodos prolongados e tiña que alternar 10 minutos sentada por cada hora de traballo de pé.

En maio de 2019, a traballadora remitiu unha carta á empresa informando das súas limitacións. Ata entón prestaba servizo a un cliente concreto, pero a partir desa data estaba destinada a quendas de 12 horas de luns a venres en centros de saúde e hospitais. Catro meses despois, en setembro de 2019, comunicou verbalmente á empresa que o seu estado de saúde empeoraba debido ás intensas xornadas de traballo.

A partir dese momento, a empresa modificou as súas quendas, asignándolle xornadas de 9 horas, partidos e en distintos centros de traballo. Ás veces non tiña nin unha hora de descanso entre quendas e cambios de localización. Como consecuencia destas condicións, a traballadora sufriu varias recaídas que afectaron negativamente á súa discapacidade, con varias baixas médicas e solicitudes de excedencia.

En xaneiro de 2020 presentou un documento denunciando o acoso laboral, relacionado coa súa discapacidade do 65%.. No devandito escrito alegaba que a empresa non adecuou o seu posto de traballo de acordo cos informes médicos nin lle dotou de equipos de protección individual (EPI), situación que tamén foi denunciada ante a Inspección de Traballo.

A empresa modificou os seus cuadrantes laborais entre dúas e catro veces ao mes, dificultando a conciliación laboral e familiar. Ante esta situación, solicitou unha redución de horas, pero non recibiu resposta. A pesar diso, continuaron os frecuentes cambios nos cuadrantes, para provocar erros e xustificar unha sanción, que se materializou en dous días sen emprego nin soldo.

A traballadora tamén informou de que as quendas e centros que solicitou foron asignados a novos empregados sen discapacidade. Ademais, outra compañeira con discapacidade traballaba nun posto adaptado con xornada de 8 horas, mentres que se lle negou esa posibilidade.

A situación laboral pasou de horas excesivas a deficitarias, quedando por debaixo do cómputo establecido no convenio, mentres que os demais traballadores continuaron realizando xornadas superiores ao mínimo. Esta situación afectou tanto á súa saúde física como á psíquica.

A traballadora indicou que o obxectivo da empresa é forzar a súa baixa voluntaria, evitando así ter que devolver as subvencións obtidas pola súa contratación e sen incorrer en sancións que poidan afectar a futuros contratos..

A sentenza do tribunal inferior declarou a existencia dun violación dos dereitos fundamentais do traballador, por acoso laboral, e acordado a extinción do contrato de traballo con dereito a indemnización segundo o artigo 50 do Estatuto dos traballadores.. Por este motivo, condenou á empresa a pagar 3.955,60 euros de indemnización por resolución contractual, así como 10.000 euros adicionais polos danos derivados da vulneración dos dereitos fundamentais.

Ante esta resolución, A empresa presentou un recurso solicitando a súa nulidade ou, subsidiariamente, a súa revogación, negando a existencia de acoso ou causa extintiva, aludindo a razóns organizativas. Pola súa banda, O traballador tamén recorreu, solicitando o incremento da indemnización por danos morais. de 10.000 a 30.000 ou 38.000 euros.

Tribunal Superior de Xustiza de Andalucía O recurso da empresa foi totalmente desestimado e parcialmente estimado o recurso do traballador. Confirmou a resolución do contrato con indemnización, pero modificou o importe da indemnización por vulneración de dereitos fundamentais, elevándoo de 10.000 a 20.000 euros.. Para iso, aplicou a doutrina do Tribunal Supremo e os criterios da Lei de infraccións e sancións da orde social (LISOS), por considerar insuficiente a motivación da sentenza do tribunal inferior respecto da contía inicialmente fixada.

O TSJ tivo en conta a minusvalidez recoñecida á traballadora, a negativa continuada da empresa a adaptar o seu posto de traballo a pesar dos requisitos, as baixas médicas reiteradas derivadas da súa situación e o feito de que outra traballadora en condicións similares SI recibise a correspondente adaptación. Considerou que as actuacións do negocio poden ser constitutivas de dúas faltas moi graves tipificadas nos artigos 8.12 e 13.4 da LISOS, cuxa sanción mínima supera os 15.000 euros.

O Tribunal avaliou varios factores para determinar o novo importe da indemnización: a persistencia na conduta empresarial, o prexuízo persoal causado ao traballador, as posibilidades reais de adaptación do posto, o coñecemento da situación da empresa e a vulneración reiterada dos dereitos fundamentais á igualdade e á integridade física. En función diso, fixou a indemnización en 20.000 euros, asignando 10.000 por cada unha das infraccións moi graves.