PodcastFM: Traballadores sanitarios de Mutua nas trincheiras do COVID

Non só os pacientes sufriron os estragos do Covid-19. Neste punto é obvio afirmar que toda a sociedade se viu afectada pola pandemia e que as chamadas de atención para reducir a presión hospitalaria foron continuas ante o gran problema que a saturación do paciente supuxo para todos. Por iso, as autoridades sanitarias decidiron que os hospitais xestionados polas Mutuas de Colaboradores coa Seguridade Social colaborasen tamén no tratamento destes pacientes, nun escenario cheo de incertezas. E por iso PodcastFM quixo coñecer de primeira man os seus testemuños.

Fraternidad-Muprespa preparou todo no mes de abril para recibir e comezar a atender aos 21 pacientes derivados ao Hospital da Habana Fraternidad-Muprespa, centro que levaba un ano aberto e especializado en traumatoloxía, para o tratamento de accidentes de traballo.

O que pasou dentro das súas portas non está moi lonxe do que contaron milleiros de sanitarios aos que xa lles escoitamos reiteradamente as súas mensaxes de precaución, para evitar contaxios, porque a atención hospitalaria converteuse ás veces en algo entre o privilexio e a medicina de guerra. Estas mensaxes son similares ás que nos enviaron catro traballadores sanitarios de Fraternidad-Muprespa, que contaron a PodcastFM a dura experiencia que tiveron.

É o caso de Covadonga Ezquerra, médico de familia que deixou durante unhas semanas a súa consulta no centro Fraternidad-Muprespa de Tres Cantos, para reforzar o servizo médico do Hospital. "Afronteino con certo medo porque a responsabilidade era moi grande. Tivemos que adaptarnos a unha enfermidade descoñecida e o medo a non facerlles máis dano lastraba, porque o seu estado era moi grave".

“Pensamos que o sabiamos todo”, di José Ramón Domínguez, enfermeiro voador da Mutua, con máis de quince anos de experiencia na casa e implicado en mil batallas, sempre coa vocación de servizo público moi presente. "Pasei gripe A, gripe aviar, hai tempo que tiña que levar estes EPI... pero isto non se pode comparar, e quero destacar dúas cousas: compañeirismo e confusión. E para nós, cando todo isto pase veremos o que nos queda por vivir. Seguimos tratando pacientes e ben... ás veces cústame un pouco durmir", di.___TAG13___.

"Isto non se vai esquecer. Nunca". Quen fala deste xeito tan categórico é Mariu Arias, enfermeira de urxencias do Hospital Fraternidad-Muprespa da Habana que destaca "a capacidade de ter convertido ao equipo nunha familia. Estabamos desexando poñernos o EPI para poder abrazarnos. Foi o abrazo que non podías dar á túa familia. fillos."

Erika Velázquez, axudante do Hospital Fraternidad-Muprespa da Habana, estableceu un interesante paralelismo entre a escaseza de consumibles que se vivía en moitos centros de saúde, sobre todo no ámbito público, e que afortunadamente non se experimentaba no seu lugar de traballo, e a capacidade dos traballadores sanitarios para buscar alternativas. "Isto é o que fan os traballadores sanitarios todos os días: dar solucións aos problemas."

Todo o mundo está de acordo en que o que máis lles impresionou foi ver morrer aos pacientes sós. "Nunca nos enfrontáramos ao feito de que ou estabas alí ou non había ninguén", di José Ramón. Covadonga continúa cun discurso semellante que nace da necesidade de contar o que viviu. "O que vos vou contar, teño que contarllo. Non só enfrontámonos á soidade dos pacientes, amortiguámola todo o que puidemos, toqueinos, falei con eles, puxen varios luvas para tocarlles a cara... senón tamén, como as familias sosteron esa incerteza, como agardaban as nosas malas noticias, ás veces, non lles agardaban a morte ou non lles tiñan malas noticias. comportamento heroico."

Os nosos protagonistas tamén destacaron o importante papel da dirección do Hospital, procurando que traballen protexidos ao máximo e dispoñan do material necesario.  E dado que esta protección non se viviu en moitos centros, envían unha importante mensaxe ás autoridades políticas."Encárganse de que haxa medios materiais e tamén humanos. Deben facer o seu traballo con responsabilidade, que é o mesmo que nos piden".

Ao unísono a súa resposta foi un rotundo “non” á pregunta de se elixirían outra profesión se nacesen de novo. O teu compromiso é tan necesario como a túa resposta tranquilizadora para todos nós.